Theo Heukels was verbaasd dat zijn tegenstander opgaf, maar liet niks merken

In ons jubileumjaar verzamelen we mooie schaakverhalen. In aflevering 4 vertelt Theo Heukels dat hij een paard sloeg en zich toen afvroeg af of dat wel goed was. Zijn tegenstander wist het wel. Die gaf op…!

Met schaken ben ik pas op latere leeftijd begonnen. Nadat ik rond mijn dertigste noodgedwongen met voetballen was gestopt, voelde ik na een aantal jaren zonder actieve sportbeoefening toch weer iets van competitiedrang in me opkomen.

Toen ik op een zaterdagmiddag toevallig in een winkelcentrum een schaaksimultaan vol in bedrijf zag, bleef ik er een poosje kijken en praatte met een paar deelnemers en omstanders. Thuisgekomen besloot ik me wat verder in dit spel te gaan verdiepen.

Lid van een vereniging

De week erna ben ik naar de lokale boekwinkel gegaan, waar ik ‘Schaken voor beginners’ van Max Euwe vond. Nadat ik het boekje had doorgewerkt leek het me tijd voor aanmelding bij een club. De subtitel van het boek (‘Een volledige handleiding voor het schaken’) in combinatie met de gewekte belangstelling gaf daar alle aanleiding toe.

Na een verliespartijtje of acht in de interne competitie won ik eindelijk een keer. Op een heel normale manier eigenlijk. Toren kunnen pakken en de partij rustig uitgeschoven.

Een volgende winstpartij

Een volgende winstpartij ging totaal anders. Ik was ingedeeld tegen een enigszins gevorderde jeugdspeler die was doorgeschoven naar de seniorencompetitie. Met wit spelend kreeg ik een leuke aanval maar zag niet goed hoe nu verder te gaan. Ik keek en keek, maar in alle varianten bleef een gedekt paard mijn plannen in de weg staan. En ja, ik kon die ros dan wel met mijn toren slaan maar zoiets doe je niet! Want ik had geleerd dat een toren 5 punten waard is tegenover slechts 3 punten van een paard. Maar plotseling gebeurde mij iets wat schakers wel vaker overkomt, zoals ik later zou leren. Ik deed de zet die ik even daarvoor nog had verworpen. Inderdaad sloeg ik met mijn toren zijn paard.

‘Dan gaat het mat’

Al tijdens het indrukken van de klok besefte ik iets heel verkeerds gedaan te hebben en besloot het verder maar gelaten af te wachten. Maar hoe reageerde onze jonge vriend? Wel, die staarde een poosje rustig naar het bord en stak daarna z’n hand uit met de mededeling dat hij opgaf. Hij zei ook waarom. ‘Ik kan nou wel die toren slaan, maar dan gaat het mat.’

Niet gezien. Ik was verbaasd dat hij opgaf en had dus eigenlijk min of meer per ongeluk gewonnen. Maar met een stoïcijns gezicht schudde ik de uitgestoken hand.