Raoul Lemmen had een wel heel rare vogel als ’tegenstander’

Aflevering 10 van onze serie schaakverhalen en anekdotes is een bijdrage van Raoul Lemmen. Hij speelde een partijtje waar een valkparkiet zich mee ging bemoeien. En merkte: van een valkparkiet kun je niet winnen.

In 2008 en 2009 was ik op het Nederlands jeugdkampioenschap in Venlo verslaggever voor de C-categorie. Er hing een gezellige sfeer en er werden hoogstaande partijen gespeeld. In 2008 won Benjamin Bok deze groep, het jaar erna won Roger Meng.

Mijn verslaggeversstijl was met name descriptief. Ik lag toen al 300 ratingpunten achter op de nog jonge toppers en probeerde met name de gebeurtenissen in de partijen inzichtelijk maken. Al dan niet geholpen door de computer, dan wel door omstanders die ter plekke een mooie doortastende variant gespot hadden en niet te beroerd waren om dat met de perskamer te delen.

Op de terugweg

Het was in mei, volop in de lente en aangezien de partijen pas om 12.00 uur begonnen was het ook een mooie motivatie om een paar keer de fiets te pakken. Ik woonde effectief 26 kilometer verderop. Op de terugweg bood dit een mooie kans om op bezoek te gaan bij een schaakfamilie met ook een deelnemer aan het betreffende NK.

Het zusje was nog een paar jaar jonger, dus voor een trainingspartijtje kon ik haar toch zeker wel hebben. Niet te lang nadenken ook, stelling simpel houden, pionnetje tussendoor pakken, vrijpion creëren en uitschuiven. Per slot van rekening zat het hoofd nog vol van alle varianten (en typewerk) van eerder die dag.

De kooi ging open

Maar toen … werd de kooi van de valkparkiet des huizes open gemaakt. Meteen sprong de vogel op het bord om de stelling goed in zich op te nemen. De torens waren niet interessant, beide koningen ook al niet, maar de pionnen des te meer. Althans één specifieke pion dan toch. Het beest maakte een paar stapjes om vervolgens voorover te buigen en met de snavel mijn vrijpion op te tillen. Vier centimeter naar rechts werd deze weer losgelaten. Keurig naast het bord bij de andere door mijn tegenstander al geslagen stukken.

“Probeer maar eens te winnen”

Alsof de vogel wilde zeggen: “Zo, nu is het weer eerlijk. Probeer nou nog maar eens te winnen.” We hebben verder gespeeld (bij wie had ik moeten claimen behalve dan bij de rest van de familie?) maar de remise was inderdaad onvermijdelijk. Exact de pion die mij de winst had moeten bezorgen was op onnavolgbare wijze van het bord verwijderd.

Was de vogel misschien getraind? De vader des huizes is ook een fervent duivenmelker en heeft dus ervaring met gevederde vrienden. Er valt hier niks uit te sluiten. Of berust wat hier gebeurde dan toch op toeval?